Tης Σοφίας Ιορδανίδου*
Έντονα περιπλέκεται το διεθνές σκηνικό:
Με το Κουρδικό/Ιρακινόκαι Καταλανικό/Ισπανικό δημοψήφισμα: το μεν «μπόρεσε» να προχωρήσει, το δε οδήγησε σε εικόνες παράδοξης βίας. Εύλογο το μεν, αφού οι Κούρδοι με τις ευλογίες των Αμερικανών και των Ισραηλινών προχώρησαν, γι’ αυτό και δεν τόλμησε καμία αντίθετη δύναμη να λάβει μέτρα εναντίον τους. Εν αντιθέσει με το δε, όπου Ευρωπαϊκή Ένωση και Αμερική τάχθηκαν εναντίον των Καταλανών. Χαρακτηριστική η απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της Ισπανίας που απαγόρευσε συνεδρίαση του καταλανικού κοινοβουλίου, υπογραμμίζοντας τον φόβο του ότι, σε περίπτωση πραγματοποίησης της συνεδρίας, οι Καταλανοί θα προχωρήσουν και στην κήρυξη της ανεξαρτησίας τους!!! Ακόμη μία εκδήλωση/επιβεβαίωση ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απολύτως δεκτές λύσεις που οδηγούν σε ενδυνάμωση ακροδεξιών πρακτικών!
Με την παγκόσμια εκρηκτικότητα που «ξεφεύγει», όπως στην περίπτωση ΗΠΑ/Β. Κορέας: Σίγουρα είναι κρίσιμα τα πράγματα, αλλά πιθανότατα ο συσχετισμός δυνάμεων στην περιοχή (Ρωσία και Αμερική, γνωρίζοντας τον κίνδυνο, μάλλον θα μείνουν τουλάχιστον ουδέτεροι) μαζί με τον εξοπλισμό της ΛΔ της Κορέας θα αποτρέψουν πιθανήεπίθεση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Με τη συνεχή μετατόπιση προς τα δεξιά εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά
- τη δεξιά στροφή στη Γερμανία, που «εξέπληξε» το πολιτικό σύστημα. Δεν είναι και λίγο να μπαίνουν στη Βουλή για πρώτη φορά μετά το 1945 οι Ναζί,
- την ακόμη πιο δεξιά στροφή του Μακρόν με την επιχειρούμενη ισοπέδωση όλων των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων αλά Γερμανία.
Σε όλα τα παραπάνω ζητήματα, εκκωφαντική περιγράφεται η αμηχανία του ελληνικού και του ευρωπαϊκού Τύπου. Ενδεχομένως λόγω φόβου ντόμινο, η ανοχή και η κάλυψη στην, καθόλα ενάντια στα δημοκρατικά της θεμέλια, στάση της ΕΕ είναι το κυρίαρχο ζήτημα.
Στα δικά μας προκύπτει μια εντυπωσιακή μεταστροφή των διεθνών παραγόντων. Όλοι, από Ντάισελμπλουμ μέχρι Τραμπ, εμφανίζονται υπέρ της σημερινής κυβέρνησης. Σα να λέμε ότι οι διεθνείς παράγοντες είναι εξαιρετικά ικανοποιημένοι από την υλοποίηση των μνημονίων. Και δικαίως, μιας και οδεύουμε προς τη λήξη του προγράμματος, με τις αντιδράσεις που συνόδευσαν τα δύο πρώτα να αποτελούν μακρινή ανάμνηση.
Από τη μεριά της η κυβέρνηση εμφανίζεται να ποντάρει σε μια fast track αξιολόγηση, που θα έχει ολοκληρωθεί ακόμη και μέχρι τον Δεκέμβριο προς αποφυγή φθοροποιών χρονοτριβών, έτσι ώστε την άνοιξη να είναι ελεύθερο το πεδίο ακόμη και για εκλογές. Πληθαίνουν άλλωστε οι αναφορές που τις τοποθετούν εντός του 2018: λίγο πριν ή λίγο μετά το τέλος του τρίτου προγράμματος, ώστε ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να καρπωθούν την υπεραξία της ημερομηνίας λήξης.
Κι ας έχουν ψηφιστεί επιθυμητά πλεονάσματα για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες ακόμη…
Στο δικό μας μηντιακό τοπίο, ενώ στεριώνουν τα πράγματα – Μαρινάκη, Σαββίδη – την ίδια στιγμή τόσο εφημερίδες όσο και κανάλια ευθραυστοποιούνται, ενώ παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα για νέα έντυπα. Οι αιτίες ωστόσο της κακοδαιμονίας στον Τύπο παραμένουν και γίνονται πιο απειλητικές: Εν ολίγοις, έλλειψη κεφαλαίων , που δεν είναι μόνο μια στιγμή ενός φαύλου κύκλου, ο οποίος περιλαμβάνει πτώση εισοδημάτων, χαμηλή αναγνωσιμότητα, ακόμη χαμηλότερη αξιοπιστία, έλλειψη επενδύσεων ανακτούσαν την εμπιστοσύνη του παλιού αναγνωστικού κοινού και την προσέλκυση νέου- περισσότερο απαιτητικού, κ.ο.κ.
Την ίδια ώρα, το status του δημοσιογράφου υποβαθμίζεται: ασφαλιστικά, εργασιακά, εξαρτησιακά, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει σοβαρά να στρεβλωθεί ολόκληρη η δημόσια συζήτηση.