Της Σοφίας Ιορδανίδου*
Με 265 νεκρούς και 1.440 τραυματίες μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των αμάχων, ο απολογισμός του αποτυχημένου πραξικοπήματος στην Τουρκία, είναι βέβαιο ότι θα μας απασχολήσει για πολύ καιρό με διαφορετικά σενάρια να ξετυλίγονται πίσω από το τι ακριβώς συνέβη και γιατί. Στο μεταξύ, το σκίτσο του Ερντογάν στο πραξικόπημα να χτυπά με τον Τύπο τα τανκς, όσο οποιαδήποτε άλλη μέρα χτυπά με τα τανκς τον Τύπο φέρνει για άλλη μία φορά τα παραδοσιακά και νέα Μέσα στο επίκεντρο των εξελίξεων.
Την ίδια στιγμή, οι πολιτικές συνέπειες από το Brexit δεν έχουν ακόμη διαφανεί στον δημόσιο διάλογο, ενόσω τα ΜΜΕ, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία, είτε ήταν υπέρ, είτε κατά, έχουν πλέον ρίξει όλο το βάρος τους στον έλεγχο των συνεπειών του Brexit, εφόσον δεν καταφέρουν να το ανατρέψουν. Οι εκπληκτικά γρήγορες αλλαγές στο πολιτικό προσωπικό της χώρας το επιβεβαιώνουν πλήρως.
Από το μεγάλο πλαίσιο στο μεγαλύτερο, όπου ακόμη δεν φαίνεται να ξεκαθαρίζει το νέο τοπίο ισχύος και κυριαρχίας στον κόσμο, αφού το ΝΑΤΟ/ΗΠΑ αποφάσισε να κάνει μια σειρά από εξαιρετικά επιθετικές κινήσεις στη σκακιέρα απέναντι σε Ρωσία, Κίνα και ΛΔ της Κορέας, με μαζικά στρατιωτικά γυμνάσια και στάθμευση στρατευμάτων και νέων βαρέων όπλων στα σύνορα αυτών των χωρών.
Κι από το μεγαλύτερο στο μικρό, στην Ελλάδα, που βιώνει δημοσιονομικά και φορολογικά από τις πιο σκληρές στιγμές της. Και επ’ αυτού έρχεται η πολυσήμαντη “απλή” (τα εισαγωγικά αφού και πάλι για ενισχυμένη και όχι απλή συζητάμε) αναλογική που παρότι έχει απασχολήσει επί μακρόν τη χώρα από διαφορετικές κυβερνήσεις στο παρελθόν, σήμερα φαίνεται να παίζει και πάλι σημαντικό ρόλο στην επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Τα παραδοσιακά Μέσα παρακολουθούν και μεταφέρουν την επικαιρότητα με φωνές και ψίθυρους, προκαλώντας μάλλον μεγαλύτερη σύγχυση, παρά παρέχοντας καθαρή και κατατοπιστική ενημέρωση (σκόπιμα άραγε;), όπως είναι αναμενόμενο από τον ρόλο που περιγράφεται στο Σύνταγμα ότι έχουν. Κι όσο η εμπιστοσύνη κλονίζεται στα παραδοσιακά, τα νέα Μέσα και τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στον ομιχλώδη ρόλο τους, «ακυρώνουν» πραξικοπήματα, μεταφέρουν άπειρες απόψεις χωρίς κόστος, θέσεις και σχολιο/αρθρογραφία, με αποτέλεσμα, ο πολίτης να βαδίζει σταθερά στη μεγαλύτερη ανάγκη πληροφόρησης, που θα διευρύνει τη δυνατότητα ίδιας κρίσης αντί να τον παρασύρει.
Η ανάγκη για τον νέο δημόσιο λόγο είναι και πάλι μεγάλη και ουσιαστική. Το περιοδικό δημοσιογραφία προσπαθεί και επενδύει σ’ αυτόν.
