της Σοφίας Ιορδανίδου*
Με ευθεία απειλή της Τουρκίας κατά της Ελλάδας και αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων ισοδυναμούν πλέον οι πράξεις του καθεστώτος Ερντογάν. Όλα ξεκίνησαν με τον θάνατο των 34 κατά την Τουρκία (πολύ περισσοτέρων κατά τη Ρωσία) εισβολέων Τούρκων στρατιωτών στο Ιντλίμπ της Συρίας την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου. Τότε, για πρώτη φορά η Τουρκία βρέθηκε ενώπιον των συνεπειών των επεκτατικών της σχεδίων, τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο. Αποδείχθηκε δηλαδή ότι η Μόσχα – ασπίδα και εγγύηση για το καθεστώς Άσαντ – δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί τον διαμελισμό της Συρίας προς χάρη του «νέου» της συμμάχου. Και για να τον αποτρέψει, θα ενεργοποιήσει ακόμη και την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική της υπεροχή!
Η απειλή που εκτόξευσε εναντίον των Ευρωπαίων ότι θα άρει όποια εμπόδια έθετε, διευκολύνοντας την πρόσβαση των εκατομμυρίων μεταναστών στην Ελλάδα, αποτέλεσε ένδειξη δύναμης και αδυναμίας της Τουρκίας, ταυτόχρονα. Δύναμης, επειδή λόγω της γεωγραφικής της θέσης και του απρόβλεπτου χαρακτήρα των κινήσεών της δρα αυτοβούλως και δημιουργεί τετελεσμένα που αναβαθμίζουν τη θέση της, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Αδυναμίας, επειδή η τουρκική υπερδύναμη όλο και περισσότερο μοιάζει με ποντίκι πιασμένο στη φάκα. Μια φάκα μάλιστα που έστησε η ίδια και που εκτείνεται από τη Λιβύη μέχρι τη Συρία. Όλα αυτά ωστόσο κάνουν την Τουρκία ακόμη πιο απειλητική, όπως δείχνουν και οι προθέσεις της να κατοικηθεί η Αμμόχωστος, παρά κι ενάντια σε αλλεπάλληλα ψηφίσματα του ΟΗΕ (550/1984, 789/1992).
Η άμεση απειλή ωστόσο υφίσταται στα ελληνικά σύνορα και δεν μπορεί να αποτραπεί με ρατσιστικές επιθέσεις και λιντσαρίσματα. Οι χιλιάδες απελπισμένοι πρόσφυγες που στάλθηκαν από την Άγκυρα στον Έβρο και τα νησιά μετατράπηκαν σε όργανα της Τουρκίας που ήθελε με αυτόν τον τρόπο να εκβιάσει τη στήριξη της ΕΕ στα επεκτατικά της σχέδια και να πιέσει τη Ρωσία ακόμη και με την εφαρμογή νέου πακέτου κυρώσεων. Και η ΕΕ, μέχρι την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές, δεν επέδειξε στάση αρχών. Η Γερμανία άργησε να καταδικάσει την τουρκική επιθετικότητα και την πρωτοφανή σε μεθοδικότητα, διάρκεια και επιμονή αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων. Παρεμπιπτόντως, να υπενθυμίσουμε ότι η Τουρκία είναι ο μεγαλύτερος πελάτης της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας…
Ασυνεπής ωστόσο αποδεικνύεται και η Ελλάδα – το θύμα της τουρκικής επιθετικότητας. Η Αθήνα από τη μία αποδέχεται την παραβίαση των συνόρων της Συρίας και την τουρκική επιθετική πολιτική, όταν στο στόχαστρο είναι ο Άσαντ (θέση της στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στις 28 Φεβρουαρίου που συγκλήθηκε κατ’ απαίτηση της Τουρκίας βάσει του άρθρου 4 του καταστατικού του, όπου προβλέπονται διαβουλεύσεις, αν ένα κράτος μέλος του πιστεύει ότι απειλείται). Από την άλλη όμως προβάλλει την ανάγκη αποδοκιμασίας των τουρκικών ενεργειών, όταν στο στόχαστρο τίθεται η Ελλάδα και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και επιζητεί τη στήριξη των διεθνών οργανισμών. Μόνο που μια στάση δύο μέτρων και δύο σταθμών δεν τη λες και προσήλωση στο διεθνές δίκαιο…
* Αναπληρώτρια καθηγήτρια Δημοσιογραφίας και Επικοινωνίας στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου και πρόεδρος του Advanced Media Institute.