Από τις δυσκολίες των προγραμμάτων αναδοχής ως το κολαστήριο των Λεχαινών, η κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα παιδιά που βρίσκονται εκτός οικογένειας αποτελεί ντροπή για ένα σύγχρονο κράτος.
Η αυτοκτονία της 29χρονης Έλενας μετά την πολύχρονη κακοποίησή της, συντάραξε την κοινή γνώμη της Κύπρου και της Ελλάδας. Δυστυχώς, για καμία από τις δύο χώρες δεν ήταν μοναδικό περιστατικό.
Από όλα τα «τέρατα» που έχουν να αντιμετωπίσουν τα κακοποιημένα παιδιά, την πιο συχνή εμφάνιση κάνει ο κρατικός Λεβιάθαν. Οι δεκάδες κατακερματισμένες υπηρεσίες που έχει σχηματίσει κατά καιρούς, άλλοτε δεν λειτουργούν, άλλοτε αδυνατούν να βρουν σημεία επαφής με άλλους φορείς. Το τίμημα είναι η συνεχής «δημιουργία» πλαισίων παιδικής προστασίας—μόνο κατ’ όνομα.
Δεν είναι ασυνήθιστο να γίνονται γνωστές κάποιες υποθέσεις παιδικής κακοποίησης· αυτό που είναι ασυνήθιστο είναι να έρχονται στην επιφάνεια οι τρόποι που τις χειρίστηκαν οι αρχές. Οι λεπτομέρειες, όμως, που χάνονται από τις εντυποσιωθηρικές πρεμιέρες των ειδήσεων, κρύβουν το μείζον, υποκείμενο πρόβλημα.