Του Michael Shapiro*
Από τις πολλές και αντικρουόμενες ιστορίες για το πώς δημιουργήθηκε η Huffington Post –πώς καμαρώνει για τις 68 ενότητες, τις τρεις διεθνείς εκδόσεις (και έπονται και άλλες), τις 1,2 δισεκατομμύρια επισκέψεις της μηνιαίως και τα 54 εκατομμύρια σχόλια μόνο κατά τη διάρκεια της περασμένης χρονιάς, πώς ξεπέρασε σε επισκεψιμότητα ουσιαστικά όλους τους εδραιωμένους ειδησεογραφικούς οργανισμούς και συγκέντρωσε τέτοιον όγκο δεδομένων, που μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα της μοιάζει με εκδρομή σε εμπορικό κέντρο, όπου κανείς είναι αδύνατο να εντοπίσει τις εξόδους– η παλαιότερη λοιπόν και, όπως φαίνεται, η πιο αποκαλυπτική ξεκινά από ένα γεύμα τον Μάρτιο του 2003, κατά τη διάρκεια του οποίου η ιδέα για μια διαδικτυακή εφημερίδα, γεμάτη διάσημους bloggers και συναθροισμένο περιεχόμενο που θα διαχέεται μαζικά κι ακαριαία δεν προέκυψε.
Την πρόσκληση, σε γεύμα απηύθυνε ο Kenneth Lerer, ηλικίας 51 χρόνων, ο οποίος αναζητούσε κάτι καινούριο, αφού είχε πρόσφατα εγκαταλείψει τη θέση του αναπληρωτή διευθύνοντα συμβούλου της AOL. Ο Lerer ήταν ένας κλειστός άνθρωπος, άνετος ωστόσο παρουσία ισχυρών ανθρώπων, χάρη στους οποίους έγινε γνωστός, λόγω του ότι αποκατέστησε τη δημόσια εικόνα τους, με πιο γνωστό τον Michael Milken, χρηματιστή που διακινούσε ομόλογα-σκουπίδια, ο οποίος καταδικάστηκε και στη συνέχεια αποκαταστάθηκε.
Ο Lerer είχε βγάλει αρκετά χρήματα και είχε αποκτήσει πολλούς φίλους, αφού είχε πρώτα κάνει όνομα το 1974 στην Νέα Υόρκη με την δονκιχωτική εκστρατεία του Ramsey Clark που ήταν υποψήφιος για τη Γερουσία (για την οποία είχε προσληφθεί από τον διευθυντή του ανά χείρας περιοδικού, Victor Navasky, και αργότερα, πάλι ο ίδιος τον κάλεσε στη Συμβουλευτική Επιτροπή του CJR, που δεν έχει λόγο επί του περιεχομένου). Ο Lerer περνούσε τον χρόνο του ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και στο εξοχικό του στη Γιούτα, όπου έκανε σκι, όταν έπεσε στα χέρια του το καινούριο βιβλίο ενός νεαρού κοινωνιολόγου, του Duncan Watts. Το βιβλίο είχε τίτλο Six Degrees [Έξι βαθμοί]. Τον ενθουσίασε τόσο, που κάλεσε τον Watts για φαγητό.
Είχε μαζί του το βιβλίο και ο Watts θυμάται ότι είχε τσακισμένες κάποιες σελίδες, κολακευτικό σημάδι ενδελεχούς ανάγνωσης. Ο Lerer είχε ένα σχέδιο και ήθελε να τον βοηθήσει ο Watts. Είχε θέσει έναν φιλόδοξο στόχο. Ήθελε να τα βάλει με την Εθνική Ένωση Όπλων (National Rifle Association, NRA). Είπε στον Watts: «Ξέρω πως η απάντηση είναι κάπου μέσα σ’ αυτές τις σελίδες».
Μετά από εννέα χρόνια και ένα Βραβείο Πούλιτζερ, ποιο είναι φαινόμενο που εκείνο το γεύμα έθεσε σε κίνηση; Πώς προέκυψε η Huffington Post, που πότε εξυμνείται ως σωτήρας της μητρικής εταιρίας και πότε αποδοκιμάζεται σφόδρα ως γκλάμουρ σφετεριστής της δημοσιογραφικής δουλειάς των άλλων;
Πριν από την αγορά της από την AOL, τον Φεβρουάριο του 2011, η Huffington Post δεν είχε καταφέρει πολλά από άποψη εσόδων? είχε σημειώσει κέρδη μόνο κατά το έτος πριν από την πώληση –το ποσό δεν αποκαλύφθηκε ποτέ– με έσοδα μόλις 30 εκατομμύρια δολάρια. Εκτός από τα λαβράκια του ευυπόληπτου γραφείου της στην Ουάσιγκτον, δεν είχε να επιδείξει πολλές αποκαλυπτικές ιστορίες, που είναι η παραδοσιακή οδός της βιομηχανίας των μέσων προς την αναγνώριση.
Η Huffington Post, που κατάφερε τη βελτιστοποίηση της σελίδας της ως προς τις μηχανές αναζήτησης και αντιλήφθηκε κι εκμεταλλεύθηκε γρήγορα την άνοδο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, απέκτησε πολύ γρήγορα πολλούς αναγνώστες, αλλά δεν έγινε εξίσου σημείο αναφοράς. Κάτι που μπορεί να αλλάξει όμως τώρα, που μπορεί πια να επαίρεται για το Πούλιτζερ Εθνικού Ρεπορτάζ με το οποίο τιμήθηκε και το οποίο κλείνει τα στόματα όλων εκείνων που επέκριναν την Huffington Post, ότι εξευτελίζει τα ιερά και τα όσια της δημοσιογραφίας.
Η Huffington Post εξελίχθηκε σε κάτι περισσότερο από ένα μεγαθήριο του Παγκόσμιου Ιστού σε επίπεδο κυκλοφορίας, blogging και συνάθροισης. Αυτή την εποχή, η Arianna Huffington συμμετέχει τακτικά σε τηλεοπτικά πάνελ περί πολιτικής, γεγονός που δείχνει όχι μόνο τη δική της άνεση στην τηλεόραση, αλλά και την κυρίαρχη θέση που κατέχει ο δημοσιογραφικός της οργανισμός.
Τα στοιχεία για την HuffPo επέτρεπαν σε κάποιον να συναγάγει κάθε λογής συμπεράσματα, κολακευτικά ή μη.
Ωστόσο, δύο συγκεκριμένοι αριθμοί ξεχώριζαν, για όσα υποδήλωναν σχετικά με τη φύση της επιχείρησης που οικοδόμησαν η Huffington, ο Jonah Peretti και ο οικοδεσπότης εκείνου του πρώτου γεύματος, ο Ken Lerer: 40 εκατομμύρια και 19.000. Ο πρώτος είναι ο αριθμός των ατόμων που επισκέφθηκαν την ιστοσελίδα τον Ιανουάριο του 2012. Ο δεύτερος είναι ο αριθμός των ατόμων στη λίστα επαφών της Arianna Huffington.
Ο καθένας αριθμός αντιπροσωπεύει ένα δίκτυο και τα δύο δίκτυα μαζί συγκροτούν κάτι πολύ πιο σημαντικό από ό,τι το καθένα τους ξεχωριστά –μια φιλοδοξία: τη δυνητική ισχύ που αποκτούν όσοι μπορούν να χτίσουν, να τροφοδοτήσουν και να χαλιναγωγήσουν ένα ευρύ και συνάμα έντιμο δίκτυο.
Η έμφαση στο «δυνητική».