του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη*
Η πάγια αρχή ότι η κάλπη αποτελεί απάντηση σε πολλά ερωτήματα, αλλά και απαρχή άλλων ερωτημάτων, αυτήν τη φορά – ας πούμε στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου (23ης-26ης Μαΐου, αν το δει κάποιος διευρωπαϊκά) – επαληθεύθηκε με δυσάρεστα αποφασιστικό τρόπο.
Πριν σταθούμε στα δικά μας, αρκεί μια επιφανειακή έστω ματιά στην κυρίως Ευρώπη. Ας πούμε, στη Γερμανία δεν ήταν μόνο η ανατροπή της παλιάς τάξης πραγμάτων που άφησε μεν στην πρώτη θέση, έστω ψαλιδισμένους, τους Χριστιανοδημοκράτες/CDU-CSU, αλλά εγκατέστησε στη δεύτερη τους Πράσινους, σπρώχνοντας τους Σοσιαλδημοκράτες/SPD στην τρίτη, με το ακραίο AfD λίγο παρακάτω. ήταν η συνεχιζόμενη κατολίσθηση που υποχρέωσε την ηγέτη του SPD Αντρέα Νάλες να εγκαταλείψει το πηδάλιο. αλλά και η δημοσκοπική συνέχεια που έφερε τους Πράσινους στην πρώτη πλέον θέση, το CDU στη δεύτερη, το AfD στην τρίτη και το SPD στην τέταρτη. Πόσος καιρός μέχρι να «σπάσει» η Κυβέρνηση Συνασπισμού CDU-CSU/SPD; Μέχρι να πάνε κι εκεί σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές;
Ένα άλμα στην όχι-και-τόσο-Μεγάλη-πλέον-Βρε- τανία δίνει μια εικόνα εντελώς παρανοϊκής, έτσι όπως συμπλέκεται με το θρίλερ του Brexit, πορείας των πραγμάτων, η οποία οδήγησε στην εκλογή 73 ευρωβουλευτών υπό (βραχεία, βραχύτατη κανονικά) προθεσμία. Όμως η πολιτική ουσία εκείνης της κάλπης βρίσκεται αλλού: πρώτο κόμμα το Brexit Party, δεύτερο οι Φιλελεύθεροι, τρίτο οι αρκετά πιεσμένοι Εργατικοί, τέταρτο οι εκεί Πράσινοι, πέμπτο μόλις το ιστορικό Συντηρητικό Κόμμα (που θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ταυτίζεται με την κοινοβουλευτική δημοκρατία). Και εδώ, η άσχετη τυπικά ευρωκάλπη συνέπεσε ουσιαστικά με την αποχώρηση/ εκδίωξη της Πρωθυπουργού Τερέζας Μαίη από την ηγεσία του κόμματος – και πόσο θα απέχουν πάλι οι κάλπες για τη Βουλή των Κοινοτήτων;
Σταματούμε εδώ – όχι γιατί η Γαλλία με τη Μαρίν Λεπέν να προηγείται του Εμμανουέλ Μακρόν, ή η Ιταλία με την κυριαρχία του Ματτέο Σαλβίνι, ή η Ουγγαρία με αντίστοιχη του Βίκτορ Όρμπαν δεν δίνουν έναυσμα συζήτησης για το μέλλον. Ούτε γιατί η προβολή του αλογοπάζαρου για τα υψηλά πόστα της Ευρωνομενκλατού- ρας – Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ύπατης Εκπροσώπησης για Εξωτερική Πολιτική και (sanctum sanctorum) Προεδρίας Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – δεν είναι γεμάτη από συμπεράσματα μέλλοντος για το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Αλλά, να, η δική μας, ελληνική/ελλαδική περιπέτεια, όπως άνοιξε μετά τις ευρωεκλογές νομιμοποιεί – αν δεν επιβάλλει!… – πιο εκτεταμένη αναζήτηση. Λοιπόν: η έκβαση της αναμέτρησης στις ευρωκάλπες, που άφησε τον ΣΥΡΙΖΑ/Κυβέρνηση 9,35% πίσω από τη ΝΔ/Αξιωματική Αντιπολίτευση, με τρίτο το ΚΙΝΑΛ στο 7,7%, το ΚΚΕ κολλημένο σε ένα 5,35%, τη Χρυσή Αυγή πέμπτο κόμμα με 4,9% (ίσως το μόνο αποτέλεσμα που συγκέντρωσε ευρύτατη συναίνεση στο να χαιρετιστεί ως θετική εξέλιξη), τη σουρρεαλιστική Ελληνική Λύση/ Βελόπουλο στο 4,2%, το δε ΜέΡΑ25/Βαρουφάκη (μέρος του διευρωπαϊκού εγχειρήματος DiEM25) αληθινά στα όρια της απόκτησης ευρωβουλευτικής εκπροσώπησης, η έκβαση αυτή δρομολόγησε πολλαπλές εξελίξεις.
Ασφαλώς η πιο άμεση ήταν η προκήρυξη βουλευτικών εκλογών για τις 7 Ιουλίου, με την προοπτική κυβερνητικής αλλαγής να φαίνεται εξαιρετικά πιθανή – αν μη τι άλλο γιατί μετά από πολλές εκλογικές αναμετρήσεις απαξίωσης του εργαλείου των δημοσκοπήσεων, τώρα όλοι (ξανα)κρέμονται από τα χείλη και τις προβολές των δημοσκόπων. Οι οποίοι σταθερά έδειχναν κατεύθυνση αλλαγής πορείας. Όμως ουσιαστικότερη είναι η αίσθηση αμηχανίας που φάνηκε να εγκαθίσταται στον ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που στην (προπορευόμενη) ΝΔ γίνονταν εργώδεις προσπάθειες ώστε να συγκρατηθούν οι θριαμβολογίες. Από δίπλα η εξάχνωση πλήθους μικρών κομμάτων, πάντως στην περιοχή της Δεξιάς (ΑνΕλληνες, ΛΑ.Ο.Σ, Νέα Δεξιά, Δύναμη Ελληνισμού), όμως και του Κέντρου/ΚεντροΔεξιάς (ΠΟΤΑΜΙ, Ένωση Κεντρώων), ενώ στην Αριστερά η ανάδυση του ΜέΡΑ25 συμπίεσε τη ΛΑ.Ε. και συγκράτησε την Πλεύση Ελευθερίας: έχει ενδιαφέρον να καταγράψει κάποιος την αποχώρηση από ηγεσίες παρόμοιων σχημάτων ή/και από το προσκή- νιο ανθρώπων ανόμοιων, όπως ο Πάνος Καμμένος και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Φαήλος Κρανιδιώτης ή ο Τάκης Μπαλτάκος και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Όμως όλα αυτά ωχριούν μπροστά στην αναταραχή που ξέσπασε στο πάλαι ποτέ διελάμψαν ΠΑΣΟΚ/ ήδη ΚΙΝΑΛ, με την εξώθηση-αποχώρηση του Βαγγέλη Βενιζέλου. Ο οποίος κατηγορεί την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ότι τείνει να το καταστήσει «ουρά του ΣΥΡΙΖΑ», τη στιγμή ακριβώς που καταγγέλλεται ότι έτεινε να φέρει το ίδιο το ΚΙΝΑΛ σε λειτουργία συμπληρώματος της ΝΔ.
Επιτελικοί σχεδιασμοί επόμενης μέρας σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας από τις κάλπες της 7ης Ιουλίου. αντι- μετώπιση της προοπτικής εκλογών απλής αναλογικής. προβολή χειρισμών Προεδρικής εκλογής (που, για να μην οδηγήσει σε νέες εκλογές, προϋποθέτει ολοκλήρωση της δρομολογημένης, αλλά σε πρώτη μόνον φάση ψηφισμένης, συνταγματικής Αναθεώρησης). Και όλα αυτά σε ένα κλίμα ήδη φορτισμένης στο έπακρο προεκλογικής αντιπαράθεσης, με το προσωπικό στοιχείο ψηλά στην ατζέντα, που συμπλέκεται/συμπληρώνεται με αντίστοιχης βιτριολικότητας εντάσεις περί τη Δικαιοσύνη.
Α, ναι, αν στην τελική ευθεία προς τις Ευρωκάλπες είχε επικρατήσει μια εξαιρετικά παραδοσιακή πρακτική «παροχών» – με επιδοματικού τύπου 13η σύνταξη, με μείωση ΦΠΑ σε βασικά είδη διατροφής και στην περιοχή της ενέργειας, με τις (έως) 120 δόσεις για ρύθμιση οφει- λών σε Εφορία και ΕΦΚΑ – στην οποία όμως πρακτική παροχών προσέτρεξε ψηφίζοντας στη Βουλή σύμπασα η Αντιπολίτευση. Η διαφαινόμενη ωστόσο ανησυχία των «εταίρων» και των μηχανισμών μεταμνημονιακής παρακολούθησης της Ελλάδας έθεσε προκαταβολικά όρια στην αντίστοιχη πορεία της εθνικής κάλπης…
Η κάλπη λοιπόν ως λύση, αλλά και ως εφαλτήριο προβλημάτων.
* Δικηγόρος με ειδίκευση στα θέματα ΕΕ, δραπέτης από νωρίς στη δημοσιογραφία, σύμβουλος έκδοσης της «δ».
.