Νεολουδισμός και μάθηση
Του Αντώνη Ζαρίντα* Οι σύγχρονοι «Λουδίτες» δεν σπάνε μηχανές, αλλά αναπτύσσουν εχθρική σχέση με την τεχνολογία, ενοχοποιώντας την για οτιδήποτε κακό.
Η δημοσιογραφία online
Του Αντώνη Ζαρίντα* Οι σύγχρονοι «Λουδίτες» δεν σπάνε μηχανές, αλλά αναπτύσσουν εχθρική σχέση με την τεχνολογία, ενοχοποιώντας την για οτιδήποτε κακό.
Του Μπάμπη Κυπριανίδη* Πολιτικό σοκ στην Ευρώπη και στην παγκόσμια κοινότητα η απόφαση της Βρετανίας.
Πώς, μετά από μια τόσο ταραγμένη περίοδο, με κορύφωση την ακραία περιπέτεια της «τραπεζικής αργίας» και των capital controls, είχαμε μια τέτοια επικάλυψη του εκλογικού αποτελέσματος του Ιανουαρίου, με οριακές μόνο απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ (και με διάσωση των ΑΝΕΛ);
Του Παναγιώτη Φωτεινόπουλου* Τα δεκατέσσερα βήματα για τον χορό των συμπερασμάτων του Μιχάλη Παναγιωτάκη
Του Νεόφυτου Ασπριάδη και της Ξανθής Τζουρούνη* Η στρατηγική της εικόνας στον λόγο του Τραμπ, η ερμηνεία για την επιτυχία του ρήτορα «που ήξερε να σπιλώνει τον αντίπαλο».
Του Αντώνη Ζαρίντα* Πώς μπορούν τα παιδιά να κινούνται έξυπνα στον μηντιακό ωκεανό;
…ας μην παραπονιόμαστε που το πολιτικό «μας» σύστημα παραδίδεται τόσο χαλαρά στη σαγήνη της επικοινωνίας αντί για τη δύσβατη πορεία της ίδιας της πολιτικής.
Του Σπύρου Α. Βρετού* Πόσο απαραίτητα είναι τα μη ιδιωτικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ; Είναι σωστό να μιλάμε για δημόσια ή για κρατική ραδιοτηλεόραση; Τι στόχο (πρέπει να) έχει; Ποιο είναι το μέλλον της;
Του Γιώργου Κέντα* Στις σύγχρονες κοινωνίες έχουν επικρατήσει ορισμένα στερεότυπα σχετικά με το φαινόμενο της προπαγάνδας, τα οποία δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις. Υπάρχει γενικά η αντίληψη ότι η προπαγάνδα είναι ένα μέσο παραπλάνησης της κοινής γνώμης, το οποίο χρησιμοποιείται κυρίως από δικτατορικά ή απολυταρχικά καθεστώτα, ή ακόμα από υπανάπτυκτα δημοκρατικά κράτη.
O Chris Hondros ήταν Αμερικανός φωτοειδησεογράφος,υποψήφιος για το βραβείο Pulitzer. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Οι γονείς του, ελληνικής και γερμανικής καταγωγής, ήταν και οι δύο επιζήσαντες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Του Λευτέρη Κουσούλη* Η βία αναπτύσσεται πάντοτε μέσα σε ένα φαύλο κύκλο που αενάως την τροφοδοτεί, σε μια δυναμική που όχι μόνο δεν οδηγεί σε μία πιθανή ειρήνευση, αλλά εγγενώς πυροδοτεί το αντίθετό της. Μέσα από αυτή την οδό της ακραίας απειλής και ταυτόχρονα, της ανάγκης συνύπαρξης των ανθρώπων, επινοείται η πολιτική.
Η αποχή από την ψηφοφορία και η αδιαφορία σε μια ημικατεχόμενη χώρα όπως η Κύπρος δεν είναι απλώς απαράδεκτη αλλά και εγκληματική.