του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Δημοσιογράφος (της Le Soir, όχι του Documento που η ιθαγενής πολιτική τάξη εύκολα το παραμερίζει… ανεξαρτήτως περιεχομένου) και ο οποίος είχε άμεση εμπλοκή στα εδώ και εβδομάδες υπό εξέλιξη σκάνδαλο, ο Louis Collard, που κάλυψε – μαζί και με το επίσης Βελγικό Knack – την πρώτη αποκάλυψη του QatarGate, παρατηρούσε για τη δημοσιογραφική δουλειά που απαίτησε η αποκάλυψη του σκανδάλου:
«Βασική μας πρόκληση είναι αυτή που συναντούν και άλλοι δημοσιογράφοι: η προστασία της ταυτότητας των πηγών μας».
Ελάτε να προσγειωθείτε τώρα στην αντίστοιχη κατάσταση που επικρατεί στην καθ’ ημάς Ανατολή – γιατί αυτό, αυτάρεσκα, αποδεικνύουμε ότι είναι η Ελλάδα όσον αφορά τα θέματα Τύπου, όσο κι αν κορδακίζεται ότι ανήκει «εις την Δύσιν»: Το αρχικό ενδιαφέρον της εδώ Δικαιοσύνης, όταν αναδύθηκε η υπόθεση Κουκάκη (δημοσιογράφος), ύστερα Ανδρουλάκη (όχι δημοσιογράφος, αλλά άβολος διεκδικητής ηγεσίας αντιπολιτευτικού κόμματος), τώρα-τώρα Χατζηδάκης (όχι δημοσιογράφος, αλλά καίριος υπουργός της νυν Κυβερνήσεως), ποιο ήταν;
Να διερευνήσει – με αργούς-αργούς ρυθμούς – περισσότερο το πώς έγινε η διαρροή των πληροφοριών (μάλιστα με διάχυτη την απειλή δίωξης όσων «έσπαγαν» το ιερό απόρρητο και ως εκ τούτου διευκόλυναν τις αποκαλύψεις) και όχι το ίδιο το βαρύ περιεχόμενο των αποκαλύψεων (ευτυχώς που έσωσε την τιμή του πολιτικού κόσμου ο Κώστας Τζαβάρας όταν παραπονήθηκε ότι «κάθονται οι εισαγγελείς και κλώθουν»).
Και ευτυχώς που προσήλθε στην ίδια λογική ο Κωστής Χατζηδάκης/ «στόχος 5046c», τονίζοντας ότι «απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή επιτάχυνση των ενεργειών της Δικαιοσύνης». Και, να μην λείψει η έμφαση: «η Δικαιοσύνη οφείλει να αντιμετωπίσει το ζήτημα γρήγορα και σφαιρικά».
Πάμε όμως πίσω στον Louis Collard, για μια συμπληρωματική επισήμανση: «Μια ακόμη πρόκληση είναι να αποφύγουμε σε κάθε περίπτωση την υποκλοπή των συζητήσεων ή των πληροφοριών που έχουμε αποκτήσει, θέμα που επίσης συνδέεται με την διασφάλιση της μυστικότητας των πηγών μας». Προσέξτε τι λέει ο άνθρωπος!
Όχι μόνο μεριμνά για την προστασία των πηγών του, αλλά και χτυπάει καμπανάκι προς κάθε ερευνητή δημοσιογράφο/investigative journalist να προσέχει μην υποκλέπτονται οι επικοινωνίες τους με τις πηγές του (προσοχή εδώ! Το απόρρητο των πηγών, όχι το απόρρητο των παρακολουθήσεων).
Τολμούμε να πούμε ότι αυτές οι πτυχές του QatarGate έχουν σαφώς μεγαλύτερη σημασία και από τον πυρήνα των αδικημάτων για τα οποία καταγγέλλεται η Εύα Καϊλή και οι λοιποί ενεχόμενοι. Υπό διερεύνηση δηλαδή η δωροδοκία, η συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση (το έγκλημα της εποχής/catch-all), η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (το γνώριμό μας ξέπλυμα χρήματος), η διαφθορά. Το λάδωμα, με την παλιά ορολογία, μιας και μιλάμε για βαλίτσες με κασαδούρα…
Γιατί το λέμε αυτό; Επειδή η σεμνοπρεπής δήλωση της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – της φίλης μας Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν – ότι το QatarGate είναι «ιδιαίτερα σοβαρό ζήτημα» ή πάλι του Ύπατου Εκπροσώπου της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική ότι είναι «πολύ ανησυχητική υπόθεση», άμα συνδυαστεί με την επισήμανση της Διεθνούς Διαφάνειας (αυτή… είναι ΜΚΟ, όμως ούτε οι δικοί μας αποτολμούν να την υπονομεύσουν!) ότι το QatarGate αποτελεί μερική εκδήλωση ενός γενικότερου φαινομένου του συστήματος των Βρυξελλών, δείχνει προς μία κατεύθυνση: την άμυνα δια της δημοσιογραφικής έρευνας.
Διότι, φυσικά, δεν είναι το Ευρωπαϊκό Μητρώο Διαφάνειας που θα προστατεύσει από το πυκνό δάσος των λόμπι την ακεραιότητα των ευρωπαϊκών μηχανισμών. Ούτε οι εσωτερικές διαδικασίες ελέγχου των Κοινοτικών οργάνων ή η (χαλαρή) απειλή ποινικών επιπτώσεων άμα το πράγμα ξεφύγει από κάθε όριο όπως στο QatarGate. Aλλά η συνεχής δημοσιογραφική έρευνα/επαγρύπνηση. Που, η ίδια, απαιτεί/χρειάζεται στήριξη. περιφρούρηση. τήρηση κανόνων. εξασφάλιση της μυστικότητας των πηγών.