Η αποχή δεν έρχεται μόνη, αλλά συνοδεύεται από αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς. Το φαινόμενο δεν είναι τοπικό. Εντείνεται ιδιαίτερα τα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2007-2008 στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.
Η Δήμητρα Μακρή* αναλύει «το τελευταίο αντίο» του Ομπάμα με τη μοναδική του ομιλία στην Αθήνα και στέκεται κριτικά στο έργο του εντοπίζοντας τις αδυναμίες και τις παραλείψεις που οδήγησαν στη μεταστροφή των Αμερικανών προς τον λαϊκισμό.
Η Ξανθή Τζουρούνη και ο Νεόφυτος Ασπριάδης* ερευνούν τη στρατηγική της εικόνας στον λόγο του Τραμπ, δίνοντας τη δική τους ερμηνεία για την επιτυχία του ρήτορα «που ήξερε να σπιλώνει τον αντίπαλο».
Ο Παναγιώτης Φωτεινόπουλος* φιλοτεχνεί τα «πορτρέτα» των τεσσάρων επιχειρηματιών που έφτασαν κοντά στο να γίνουν οι τέσσερις «καναλάρχες» της χώρας, παρουσιάζοντας την επιχειρηματική τους πορεία και τις σχέσεις τους με το πολιτικό σύστημα.
Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης* καταγράφει την εκτίμησή του για την εξέλιξη της Ελληνικής Περιπέτειας.
Ο Αχιλλέας Κ. Αιμιλιανίδης* παρεμβαίνει με ένα ιστορικά φορτισμένο κείμενο για την πορεία των διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό.
Ο Μιχάλης Παναγιωτάκης* καταρρίπτει τον μύθο των σικέ γκάλοπ, επισημαίνοντας ότι δεν έπεσαν έξω ως προς την πρόβλεψη της ψήφου των Αμερικανών, αναλύει τη γοητεία που ασκεί στους πολίτες ο «ξεχασμένος» προστατευτισμός στην οικονομία και παρουσιάζει στοιχεία που επιβεβαιώνουν τη δημοφιλία του Τραμπ
Ο διάσηµος αµερικανός κοινωνιολόγος και ιστορικός σε αποκλειστική
δήλωσή του στη ∆ηµοσιογραφία σχολιάζει τη συγκυρία
Η Λένα Αργύρη* εξηγεί γιατί είναι «Άγνωστη χώρα η “Νέα Αμερική” του Τραμπ» και επιχειρεί να ιχνηλατήσει τις πολιτικές κατευθύνσεις του νέου προέδρου, παραθέτοντας ταυτόχρονα την παρακαταθήκη που ήδη άφησε στον πολιτικό λόγο με τη νομιμοποίηση της ακρότητας και του κυνισμού.
Του Σταύρου Λυγερού* Διαπλοκή και Τύπος: Η διαπλοκή απέκτησε νέο περιεχόμενο.
Η Λέσβος δέχτηκε τους πρόσφυγες και έγινε παγκόσμιο σημείο αναφοράς. Εθελοντές και οργανώσεις από όλο τον κόσμο έφτασαν στο νησί και με τη στήριξη της πλειονότητας των κατοίκων δημιούργησαν ένα πρωτότυπο δίκτυο αλληλεγγύης.
Το τουρκικό κράτος επιχείρησε να κατασκευάσει μια ενιαία εθνική παραδοσιακή μουσική, μεταγλωττίζοντας και αφανίζοντας τα τραγούδια των λαών της Ανατολίας. Σήμερα, η ποντιακή μουσική γνωρίζει νέα άνθηση ανοίγοντας τη συζήτηση για την ιστορία και την ταυτότητα των κατοίκων της Τουρκίας.