1. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν “αποκαταστάθηκε” στις 24 Ιούλη του 1974, εγκαθιδρύθηκε τότε, επί της ουσίας για πρώτη φορά στη χώρα μας – σίγουρα μεταπολεμικά. Πριν, ήταν η χούντα και πιο πριν, το αιματοβαμμένο μετεμφυλιακό καθεστώς εξαίρεσης που απέκλειε βασικών δικαιωμάτων τον μισό πληθυσμό της Ελλάδος- και η νοθεία ή η αποστασία εξασφάλιζε τη συνέχειά του. Το επίπεδο δημοκρατίας, τις δεκαετίες του 50-60 (με εξόριστους, πολιτικούς κρατούμενους, βασανιστήρια, πολιτικές δολοφονίες και αστυνομοκρατία), ήταν αντίστοιχο ούτε καν με εκείνο της σημερινής Ουγγαρίας και Πολωνίας, αλλά της Τουρκίας.
2. Η περίοδος αυτή του ομαλού σχετικά κοινοβουλευτισμού έληξε επί της ουσίας με το Καστελόριζο, το 2010. Έκτοτε, επιβλήθηκε σατανικώς ένα μεταδημοκρατικό υποκατάστατο.
3. Η σημερινή κυβέρνηση έχει περισσότερα πολιτικά και ιδεολογικά κοινά με την ΕΡΕ παρά με τη ΝΔ του Καραμανλή μετά το 1974. Οικονομικά δε, έχει περισσότερα κοινά με το επιτελείο – ούτε καν του Σημίτη – του Γιέλτσιν.
4. Μια κυβέρνηση που έχει τον διαλεχτό του Γεωργίου Παπαδόπουλου και κουμπάρο του Ζ.Μ. Λε Πέν ως Υπουργό Εσωτερικών – υπεύθυνο για την εκλογική διαδικασία – (ο οποίος απέφυγε τις υποκρισίες φέτος και δεν παρέστη) και ηγεμονεύεται ιδεολογικά από το ΛΑΟΣ, δεν έχει καμία δουλειά σε γιορτές για την πτώση της χούντας και κατά τεκμήριο δεν ανήκει σε κανένα δημοκρατικό τόξο. Να τελειώσει πλέον το παραμύθι πως ένα κόμμα που έχει δώσει υψηλά οφίκια στα ορφανά του Καρατζαφέρη εορτάζει την πτώση της χούντας
5. Γιορτή δικτατορίας: Ενώ εορτάζεται λοιπόν η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ένας πολιτικός κρατούμενος αργοπεθαίνει σε απεργία πείνας για στοιχειώδη δικαιώματά του (και σήμερα κρίνεται στο Εφετείο Ειδικών Αποστολών Λαμίας η ζωή του), ενώ ο Ανανήψας απαγορεύει συναυλία συμπαράστασης σε αυτόν, δύο μέρες αφού έχει εξαπολύσει τη λύσσα των ΜΑΤ του απέναντι σε διαμαρτυρία εναντίον των βιασμών – καθώς η αυθαίρετη απαγόρευση συναθροίσεων είναι προφανώς ιδανικός τρόπος να τιμηθεί η επέτειος πτώσης της χούντας…
6. Η ΠτΔ στον λόγο της επετείου μέμφεται, χωρίς να συνδέεται κατ’ελάχιστον με την περίσταση, τον κόσμο που διαμαρτύρεται για την πτώση στα μαλακά ενός καταδικασθέντα πρωτοδίκως βιαστή ανηλίκων. Ατζέντα Νέας Δημοκρατίας λοιπόν, που για κάποιον μυστηριώδη λόγο έχει αναλάβει εργολαβικά να μάχεται στο ανεπίζηλο αυτό μετερίζι και η ΠτΔ δρα ως κομματικό φερέφωνο ενός σοκαριστικού μηντιακού ξεπλύματος, χρησιμοποιώντας την επέτειο της πτώσης της χούντας ως όχημα – θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μουστακλή και του Μανδηλαρά
7. Κανένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν αρκεί για μια μεταπολίτευση. Αυτή κτίζεται πάνω σε λαϊκούς αγώνες ή/και σε τραγωδίες…