Της Σοφίας Ιορδανίδου*
Κύριο χαρακτηριστικό αυτού του τεύχους, η ανατροπή. Επικράτησε αμήχανα το συναίσθημα του πόσο γρήγορα και συνεχόμενα άλλαζε το επίκεντρο στο διεθνές και το εγχώριο πολιτικό σκηνικό και άρα και τα περιεχόμενα του τεύχους.
Η απόφαση του ΣτΕ ανέτρεψε τα μισά θέματα του αφιερώματος για το μηντιακό τοπίο στην Ελλάδα μετά τον διαγωνισμό για τις άδειες, όμως η πολιτική επίδραση της λειτουργίας αυτής της πρωτοβουλίας παραμένει. Η νίκη Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου που «συγκλόνισε» τη διεθνή κοινότητα (δεν το ένιωσε, δεν το προέβλεψε – γιατί άραγε;), μας έφερε αντιμέτωπους με ένα πρωτοφανές για τα αμερικανικά δεδομένα φαινόμενο: αυτό των χιλιάδων διαδηλωτών ενάντια στην εκλογή του.
Η αποτυχία των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό στο Μονπελεράν ανέτρεψε την επικείμενη συμφωνία (βέβαιη, σύμφωνα με τα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεδομένα), αφήνοντας έντονα ερωτηματικά για την εξέλιξή τους.
Η πολιτική Ερντογάν, με τον τρόπο που προσπαθεί να εμπλέξει την Τουρκία στη διεθνή σκηνή (Μοσούλη, Συρία, Κουρδικό, Συνθήκη Λωζάνης, Κυπριακό), αυξάνει τις πιθανότητες για σημαντικές ανατροπές, χωρίς να βγάζει από το προσκήνιο και το προσφυγικό/μεταναστευτικό.
Μέσα σε όλα αυτά, α) η «εμφάνιση» Ομπάμα, με την άψογη ρητορική του για Δημοκρατία στην Ακρόπολη, επιχείρησε να διασκεδάσει την κατακόρυφη αύξηση των πολεμικών επιθέσεων της Αμερικής στη Μέση Ανατολή ή πάλι τη χρήση drones με τις χιλιάδες παράπλευρες απώλειες. Ταυτόχρονα, η επιμονή του στα συνεχή μνημόνια μας εμπόδισε να τον «ερωτευθούμε» αρκετά… και β) ήρθε και το «Τέλος εποχής» για τον Κουβανό κομμουνιστή ηγέτη Φιντέλ Κάστρο, την παγκόσμια επαναστατική φυσιογνωμία.
Όσο για την «ενημέρωση» στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τα ρίσκα που πήρε προκειμένου να στηρίξει με κάθε τρόπο τη Χίλαρι Κλίντον, βιώνει μία από τις μεγαλύτερες ήττες της, αποδεικνύοντας ότι η κρίση έχει βαθύνει σε τέτοιο βαθμό, που ο μηντιακός κόσμος δεν μπορεί πλέον να επηρεάσει καθοριστικά τους ψηφοφόρους. Αποτέλεσμα, η κατακόρυφη αύξηση της αναξιοπιστίας των Μέσων. Πολιτική και Επικοινωνία βαδίζουν μαζί και καλά κρατούν στον δρόμο της μεγάλης αμφισβήτησης και απαξίωσης. Η σύγχυση μεγαλώνει και ο πολίτης επιβαρύνεται με νέα επίπονα καθήκοντα, αφού υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να είναι σε θέση να προσεγγίζει κριτικά καθετί που συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής του ζωής.
Η ανάγκη για έναν νέο δημόσιο λόγο, που με την αξιοπιστία του θα ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, είναι επείγουσα. Το περιοδικό Δημοσιογραφία επενδύει σ’ αυτόν τον δημόσιο λόγο.
