Tης Σοφίας Ιορδανίδου*
Άνοδος ακροδεξιάς: η εναλλακτική λύση προ των πυλών και πάλι;
α) Τα εκλογικά ποσοστά που προτάσσουν τους ακροδεξιούς σχηματισμούς ανά τον κόσμο, β) οι μετακινήσεις των παραδοσιακών αστικών κομμάτων προς τα δεξιά, με στόχο να αναχαιτίσουν την εκλογική άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων (όπως π.χ. συνέβη στη Γερμανία και «επιβραβεύθηκε» με την υποχώρηση AfD…), γ) σε συνδυασμό με την πολύ μακράς διάρκειας οικονομική κρίση, από την οποία δεν διαφαίνεται και διέξοδος, φαίνεται να δ) θέτουν ευθέως το ερώτημα αν τελικά το πολιτικό σύστημα προσανατολίζεται σε εναλλακτικές λύσεις. Βέβαια, οι Βρετανικές βουλευτικές εκλογές, με την επάνοδο του εκκρεμούς προς τους Εργατικούς (και μάλιστα σε αριστερόστροφη εκδοχή/Corbin) έδειξαν ότι η διαδρομή δεν είναι μονόδρομος…
Ο πανικός για αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στη Μέση Ανατολή
Για υποστήριξη του εξτρεμισμού και της τρομοκρατίας κατηγορήθηκε το Κατάρ και οι 7 ισχυρές χώρες της Μέσης Ανατολής (με αρκετά άγαρμπη Αμερικανική επίνευση) αποφάσισαν να του επιβάλουν οικονομικό αποκλεισμό και μάλιστα βαρύτατης μορφής, θυμίζοντας μέρες Κούβας και προκαλώντας μεγάλη έκπληξη. Σαουδική Αραβία και Κατάρ, όμως, είναι γνωστό ότι χρηματοδοτούν και εφοδιάζουν με όπλα και μαχητικά τους ISIS τα τελευταία χρόνια. Στο μεταξύ, μεσολαβεί συμφωνία Κατάρ και Ιράν για από κοινού εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αερίου στις δύο χώρες, που θεωρούνται τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Και η Δύση ανακαλύπτει εν μια νυκτί ότι το Κατάρ υποστηρίζει τρομοκράτες και τους οδηγεί στον απόλυτο αποκλεισμό όσο ο Τύπος σε Δύση και Μέση Ανατολή αναπαράγει απλά την αιτιολογία της υποστήριξης της τρομοκρατίας, χωρίς καμία απολύτως κριτική ανάλυση… Σύμπτωση;
Ραγδαίες εξελίξεις (και/ή με ανακατατάξεις) και στη Βαλκανική Χερσόνησο
Τρία σημαντικά στοιχεία αναδεικνύονται έντονα στο (νέο) Βαλκανικό γίγνεσθαι: α) Οι ταραχές και αναταραχές στο εσωτερικό των Σκοπίων με την άμεση συμμετοχή και επέμβαση του αλβανικού στοιχείου, κυρίως από πλευράς Κοσόβου, με αποτέλεσμα ακόμη και η διάλυση του κρατιδίου των Σκοπίων να μην αποτελεί πλέον σενάριο επιστημονικής φαντασίας, β) τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών στο Κόσοβο με την παράλληλη επαναδραστηριοποίηση στο πολιτικό σκηνικό πρώην οπλαρχηγών, σε συνδυασμό και με την ενίσχυση και άλλων εθνικιστικών και ακροδεξιών κομμάτων και γ) η εσπευσμένη, και παρά τις έντονες αντιδράσεις της Ρωσίας, ένταξη του Μαυροβουνίου, με συνοπτικές διαδικασίες, στο ΝΑΤΟ (προφανώς στην προσπάθεια να διασφαλιστεί η αυτονομία του για Νατοϊκά συμφέροντα).
Το ον «δημοσιογράφος» σήμερα: σύγχρονη δουλοκτησία;
Όσο ο κόσμος αλλάζει ραγδαία (για άλλη μια φορά προς απόλυτα καθεστώτα), αναρωτιέται κανείς αν όντως η δημοσιογραφία έχει –έστω και περιορισμένα περιθώρια ελεύθερης έκφρασης.
Από τους τίτλους των ξένων εφημερίδων για εκλογές στη Μ. Βρετανία και Γαλλία, διαβάσαμε: Ταπεινωτική ήττα της Μέι (43% στο 70% του εκλογικού σώματος) Σαρωτική νίκη Μακρόν (32% στο 49% του εκλογικού σώματος). Τα συμπεράσματα δικά σας…
Στο μεταξύ, σχέδιο νόμου (στη Γερμανία) με πρόστιμα έως και 50 εκατομμυρίων ευρώ για Μέσα κοινωνικής δικτύωσης (τρέμε Facebook), σε περίπτωση που δεν διαγράψουν ψεύτικες ειδήσεις (σε ποιες ειδήσεις αναφερόμαστε άραγε;) ή εκφέρουν λόγο μίσους.
Ενώ η Σαουδική Αραβία, μετά την επίσκεψη Τραμπ, απαγορεύει στον Τύπο μέχρι και φιλικά σχόλια προς το Κατάρ.
Και όσο ο Τύπος των σύγχρονων δημοκρατικών δυνάμεων της Ευρώπης αποφεύγει να τοποθετηθεί για τα παραπάνω, στα παραδοσιακά μήντια στην Ελλάδα αναδεικνύεται ως κυρίαρχη πλέον η τριπλή διάσταση στο ον «δημοσιογράφος»: Υπάλληλος (υπεύθυνος καταγραφής, δηλαδή), Φορέας άποψης. Συν-πολίτης. Και δημοσιογράφος;
Και πώς άραγε; Αφού δεν μπορούμε να καταλήξουμε στο ποιοι είναι οι πιο επικίνδυνοι ή πιο σημαντικοί! Οι επιχειρηματίες Τύπου ή οι πολιτευόμενοι Τύπου; Και οι νέοι ιδιοκτήτες των Μέσων (ό,τι έχει απομείνει φυσικά και ό,τι θα είναι κι αυτό που έχει απομείνει), ο Βαγγέλης Μαρινάκης δηλαδή και ο Ιβάν Σαββίδης, υπ’ αυτήν την έννοια, σε ποια κατηγορία ανήκουν; Και η σκέψη Μαρινάκη να «μετακομίσει» πίσω σε Βήμα – Νέα όλους όσοι επέλεξαν να πάνε στην Ελευθερία του Τύπου, τι να σηματοδοτεί άραγε; Ορθή πρακτική ή σύγχρονη δουλοκτησία;