Με βάση τα στοιχεία η πραγματική αποχή είναι μεταξύ 32 και 35% του εκλογικού σώματος στην Ελλάδα και όχι 42%. Το ερώτημα που προκύπτει και πάλι όμως είναι το εξής: γιατί καμία δημοσκόπηση δεν εμφανίζει τέτοιο ποσοστό δυνητικής αποχής.
Εν αναμονή λοιπόν των αναμετρήσεων, θα ήταν καλό οι κατά τόπους υποψήφιοι να παραδειγματιστούν από παρελθούσες επιλογές προώθησης πολιτικών μηνυμάτων, οι οποίες αντί να προωθούν στον στόχο της δικής τους εκλογής, μάλλον ωφέλησαν τους αντιπάλους τους.
Η Βάλια Καϊμάκη κάνει έρευνα στην ουρά των προκριματικών εκλογών. Συζητάει με τους Παριζιάνους για τις επιλογές τους, τις προτιμήσεις τους και τα συνολικά θέματα που απασχολούν το εκλογικό σώμα.
Ο Νίκος Σμυρναίος σχολιάζει τους πέντε διεκδικητές της γαλλικής προεδρίας και την χαοτική προεκλογική τους καµπάνια. Η ξενοφοβική και μισαλλόδοξη δεξιά βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, παραδόξως όμως η γενικευμένη αβεβαιότητα δίνει και στην αριστερά μια ιστορική ευκαιρία. Θα μείνει άραγε μετέωρη;
Πώς, μετά από μια τόσο ταραγμένη περίοδο, με κορύφωση την ακραία περιπέτεια της «τραπεζικής αργίας» και των capital controls, είχαμε μια τέτοια επικάλυψη του εκλογικού αποτελέσματος του Ιανουαρίου, με οριακές μόνο απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ (και με διάσωση των ΑΝΕΛ);
Η αποχή δεν έρχεται μόνη, αλλά συνοδεύεται από αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς. Το φαινόμενο δεν είναι τοπικό. Εντείνεται ιδιαίτερα τα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2007-2008 στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.
Η αποχή από την ψηφοφορία και η αδιαφορία σε μια ημικατεχόμενη χώρα όπως η Κύπρος δεν είναι απλώς απαράδεκτη αλλά και εγκληματική.